Wie is Albert Camus?

Camus vindt dat het leven nergens op slaat, geen zin heeft en nergens naartoe gaat. Dit beschrijft hij in zijn essay ‘De mythe van Sisyphus’, waarin hij wil laten zien dat het leven absurd is. De mythe gaat over een Griekse figuur genaamd Sisyphus die als straf een zware steen een berg op moet duwen.

Iedere keer wanneer Sisyphus de top van de berg bereikt, rolt de steen weer naar beneden. Een symbool voor de mens, die zonder de zin van het leven te achterhalen maar doorgaat. Is dat leven dan wel de moeite waard, of kun je net zo goed zelfmoord plegen? Hij vindt dat we de zinloosheid van het leven moeten omarmen. Wanneer je die steen de berg op rolt, terwijl je weet dat het geen zin heeft, ben je een absurde held.

Camus groeit op zonder boeken in een arm gezin in de Algerijnse hoofdstad Algiers. Zijn moeder is analfabeet, zijn vader overlijdt voordat Camus één is geworden en zelf krijgt hij meerdere keren tuberculose. Toch wordt hij filosoof, journalist, schrijver, maakt hij theater en een van de grote denkers van de twintigste eeuw. Hij ontvangt in 1957 ook de Nobelprijs voor de literatuur.

De dood van Camus is net zo absurd als het leven zelf. In 1960 krijgt hij van een vriend een lift van Zuid-Frankrijk naar Parijs, maar onderweg botsen ze tegen een boom en overlijdt hij. Met een ongebruikt treinkaartje naar Parijs in zijn zak.

Hij werd tegen zijn zin in ook gezien als één van de belangrijkste existentialisten: een filosofische stroming waarin het bestaan van de mens centraal staat en daarna pas zijn ‘zijn’ (essentie) bepaald wordt door zijn keuzes.