Wie is David Hume?

Het eerste boek van Hume, A Treatise of Human Nature (Een Studie naar de Menselijke Natuur), krijgt als het uitkomt weinig aandacht. Maar het is inmiddels één van de belangrijkste studies in de filosofie. Dit boek is een aanval op alle vormen van speculeren of raden. Zijn belangrijkste idee is dat de menselijke natuur de basis is van alle kennis. Dit betekent dat elke uitspraak die we doen over hoe de wereld werkt of het bestaan van God, vooral iets zegt over hoe wij zélf in elkaar zitten.  

Een voorbeeld hiervan is de wet van oorzaak en gevolg. Als je zegt dat alles een oorzaak heeft klinkt dat objectief, maar Hume twijfelt hierover. Hij zegt dat we daarmee alleen kunnen zeggen dat mensen relaties en verbanden leggen tussen verschillende dingen die we waarnemen. Maar wat we waarnemen of denken waar te nemen, hoeft niet echt waar te zijn. Het zegt meer iets over hoe onze geest werkt.   

Hume beseft dat ons verstand, de rede, beperkt is bij het denken en het begrijpen van dingen. Daarom noemt hij ons verstand een slaaf van onze wensen en emoties. Die emoties bepalen alles, daarom moeten we ze onderzoeken. Hier kan je abstracte theorieën voor bedenken, maar Hume zegt dat we beter naar de praktijk kunnen kijken. Dan zien we dat mensen zelf de neiging hebben om zich goed te gedragen. Daarom is hij het niet eens met de populaire gedachte dat mensen eigenlijk egoïstisch zijn. 

Tijdens zijn leven schrijft Hume veel over religie. Hij probeert te begrijpen waar de natuurlijke behoefte aan religie vandaan komt. Bijvoorbeeld uit angst of het onbekende.