In 70 landen is homoseksualiteit nog steeds strafbaar.
Lange tijd gold dat ook voor Nederland. Tot 1971 was er een verbod op seks met iemand van hetzelfde geslacht onder de 21 jaar. Een vrouw van 23 mocht niet vrijen met een vriendin van 20, maar wel met een vriend.
Klik om verder te gaan.
De politie hield vroeger lijsten bij van mensen die misschien homoseksueel waren.
Als dat uitkwam, kon je je baan kwijtraken, contact met familie en vrienden verliezen en zelfs in de cel belanden.
Klik om verder te gaan.
Afspreken moest in het geheim of met een schuilnaam. Zo ook bij het COC: een organisatie die zich vanaf 1946 inzet voor homo-emancipatie.
Klik om verder te gaan.
Met de seksuele revolutie van de jaren 60 spreken meer mensen zich in het openbaar uit. Ondanks de angst om familie en vrienden te verliezen, laten zij van zich horen met protestacties en op televisie.
Klik om verder te gaan.
“Dat vereiste wel enige moed.”
Activiste Joke Swiebel
NPO Radio 1
Klik om verder te gaan.
Ook in de VS komen mensen in actie na jarenlange discriminatie en geweld van de politie: ze pikken het niet langer.
De rellen inspireren bewegingen in andere landen. Maar homoseksualiteit blijft in Nederland lang een taboe. Koppels moeten hun relatie vaak noodgedwongen geheim houden en sommige homoseksuele kerkgangers krijgen zelfs therapie om ‘te genezen’.
Klik om verder te gaan.
“Ze krijgen je zo ver dat je het ook echt gaat geloven.”
Andere Tijden, NTR
Klik om verder te gaan.
Tijdens een van de eerste Roze Zaterdagen - een jaarlijks evenement voor homo-emancipatie - schelden, bedreigen en mishandelen omstanders de deelnemers.
In de jaren 90 komt er eindelijk een verbod op discriminatie op basis van geaardheid én staat Nederland als eerste land het ‘homohuwelijk’ toe.
Klik om verder te gaan.
Steeds meer groepen worden gehoord in de strijd om te mogen zijn wie je bent. Maar ook nu nog voelen veel lhbtqia+’ers zich niet vrij om zichzelf te zijn. Voor en door hen wordt er nog steeds gestreden voor gelijke rechten en acceptatie.