Story
Samenleving
Wat betekent lhbtqia+?
... en je weet het
Waarom strijden we nog steeds voor homorechten?
Hand in hand over straat lopen, met elkaar zoenen of bij je schoonouders op bezoek: voor veel hetero’s de normaalste zaak van de wereld.
Maar voor een grote groep Nederlanders is dat helemaal niet zo vanzelfsprekend.
In zo'n 70 landen is homoseksualiteit nog steeds strafbaar.
Lange tijd gold dat ook voor Nederland. Tot 1971 was er een verbod op seks met iemand van hetzelfde geslacht onder de 21 jaar. Een vrouw van 23 mocht niet vrijen met een vriendin van 20, maar wel met een vriend.
De politie hield vroeger lijsten bij van mensen die misschien homoseksueel waren.
Als dat uitkwam, kon je je baan kwijtraken, contact met familie en vrienden verliezen en zelfs in de cel belanden.
Met de seksuele revolutie van de jaren 60 spreken meer mensen zich in het openbaar uit. Ondanks de angst om familie en vrienden te verliezen, laten zij van zich horen met protestacties en op televisie.
NPO Radio 1
“Dat vereiste wel enige moed.”
Joke SwiebelActiviste
De rellen inspireren bewegingen in andere landen. Maar homoseksualiteit blijft in Nederland nog lang een taboe. Koppels moeten hun relatie vaak noodgedwongen geheim houden en sommige homoseksuele kerkgangers krijgen zelfs therapie om ‘te genezen’.
Andere Tijden - NTR
“Ze krijgen je zo ver dat je het ook echt gaat geloven.”
In de jaren 90 komt er eindelijk een verbod op discriminatie op basis van geaardheid én staat Nederland als eerste land het ‘homohuwelijk’ toe.
Op 1 april 2001 vinden de eerste homohuwelijken ter wereld plaats in Amsterdam.
Maar ook vandaag de dag voelen veel lhbtqia+’ers zich niet vrij om zichzelf te zijn en krijgen ze te maken met haat en geweld als ze dat wel doen. Voor en door hen wordt er nog steeds gestreden voor gelijke rechten en acceptatie.
Waarom strijden we nog steeds voor homorechten?